Gister werd ik gebeld door Elbert: “mijn moeder is overleden, we hebben alle foto’s doorgespit maar kunnen geen goede portretfoto van mijn moeder vinden. We vroegen ons af of jij nog een mooie foto van haar hebt” Van de familie had ik een paar jaar geleden foto’s gemaakt. En inderdaad, er zat een mooie portretfoto bij die inmiddels is afgedrukt zodat deze op de kist kan staan.

Het is voor nabestaanden enorme waardevol als ze een (recente!) portretfoto van je hebben waar je op staat zoals je bent en zoals iedereen je kent. Het is mij zelf ook overkomen dat ik na het overlijden van mijn moeder heb moeten zoeken naar een goede foto van haar. Ik had wel mooie foto’s van haar, maar die waren inmiddels te veel gedateerd, vooral omdat ze inmiddels een heel ander brilmontuur had.

En toch zijn er ontzettend veel mensen die gewoon niet op de foto gaan, ‘ik zie er niet uit met al die wallen’, ‘eerst afvallen, dan wil ik weer op de foto’, ‘ik kan niet echt lachen’… Maar is dat ook wat de ander van je ziet? Hoe vaker je een foto van jezelf maakt, hoe meer je eraan zult wennen. En vraag anders degene om je heen eens wat ze van de foto vinden? Noemen ze dan ook die dingen waarom jij geen portretfoto van jezelf maakt? Heb jij ergens een portretfoto staan van een dierbare, misschien niet de beste foto van diegene, maar voor jou van enorme waarde. En ben je vooral blij met de foto en daarmee met de tastbare herinnering.

Denk er eens over na: Heb jij een recente portretfoto van jezelf voor de mensen om je heen als jij er niet meer bent?